TRAVESTİLERİN AİLE DİYALOGLARI
Yine ilgili arkadaşlara; Aile ilişkilerimizi merak eden ve yine çeşitli arkadaşlardan aldığım merak dolu sorulara umarım cevap olur bu bloğum. Aile kavramının ne kadar mukaddes,ne kadar önemli olduğunu herkes bilir. Her aile, evladını en düzgün şekilde sevgiyle büyütmek,hayatını kurmasına var gücüyle yardımcı olmak ister. 13,15,17 derken yaşlar, en tehlikeli ergenlik dönemlerini tamamlamakta olan her genç,yavaş yavaş kendi kararlarını almaya,duygularını,düşüncelerini ölçüp,biçip tartmaya kendisi olmaya başlar hızla. Her normal erkek ve kız çocuğu karşı cinsini tanımayı sabırsızlıkla, büyük bir heyecan ve merakla keşfetmeye çalışır… DURUM BÖYLE NORMAL OLUNCA, NORMAL BİR SINAVDIR HAYAT!
Gel gelelim travestilerin aile ailişkilerine;aslında o kadar çok farklılıklar varki gördüğüm ve şahit olduğum kadarıyla. Ben kendimce,en doğrusunu ve en yanlışını paylaşmak isterim. Bir travestinin aile ilişkisini %50 ailesi %50′de travesti kendisi belirler bana göre. Bu konuda sonuna kadar disiplinle, kabul etmeyen bir aile ne yazıkki ya evladını reddeder,ya da evlat hasretiyle özlem çeker:( (Ailenin daha ılıman fertleriyle saklı gizli görüşmeler vs ) Bu çok üzücü bir durumdur tabiki. Hiçbir insan, ne evladı üzülsün ister, ne de hiçbir evlat, durumu ne olursa olsun ailesini üzmeyi. Böyle durumlarda şahit olduğum; x travesti ailesinden korktuğu için, duygularınada yön veremediğinde ailesinden koparak Allaha emanet bir hayat yaşar.Ve ne acılar,ne sancılar…
Diğer tarafta, bu durum çok zor da olsa aile için, kabullenebilen çok azdır. Maddi durumları çok iyi olan bir aile de olsa, travestinin yeni hayatında sadece sex içciliğine maruz kalmasını engelleyebilir belki ama duygularına karşı çıkamazlar yinede.
Ben şahsım adına bu iki seçeneğinde dışında kendimce bir denge kurmaya çalıştım yıllar yılı. Bu kadınsı duygularımdan vazgeçemiyorum diye, ne direttim aileme beni böyle kabul edin diye! ne de kabul edemezler korkusuyla tamamen kopmaya çalışmadım asla. Üniversite hayatım bitip ilk iş hayatına atıldığımda, ilk aylarda bile anlamıştım çok uzun süre barınamayacağımı, kontrol dışı reflekslerimiz başta olmak üzere hal ve tavırlarımız her ne kadar kontrol etmeye çırpınsakta kamufle edemediğimiz noktada bitiyor her şey. Ama aile bitmiyor! Hiç bir zaman ailemin karşısına frapan bir şekilde çıkmadım. Onlarda, her ne kadar neyin ne olduğunu bilselerde buna asla izin vermezler, kabullenemezler. Bende hiç bir zaman mecbur kılmam ailemi o duruma. Üniversite yıllarında yaşadığım gibi, kendime ait evimde içimden geldiğince yaşar, Aile özlemim ağır bastığında ise; Saçlarımı arkadan bağlar, hiç bir şekilde makyajsız, salaş kıyafetlerimle, gözümde gözlüğümle fırsat buldukça ziyaretlerinden ne kendimi ne de onları mahrum etmem. NE HEP YANLARINDA, NE TAMAMEN UZAKLARINDA. BU HER İKİ TARAF İÇİNDE ÇOK ZOR.